Gil Scott-Heron, 1949 – 2011

Ίσως ο χειρότερος τρόπος ή λόγος για να επιστρέψει αυτή η στήλη...Σίγουρα δεν είμαι ο καταλληλότερος για να αποτίσει φόρο τιμής στον τεράστιο Gil Scott – Heron, αλλά πραγματικά θέλω να γράψω μερικά πράγματα.
Μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη, βουτηγμένη στις καταχρήσεις…και παράλληλα ταλαντούχος ποιητής, μουσικός, πρωτοπόρος, ο οποίος θεωρείται από όλους πατέρας της Hip-Hop & Rap μουσικής. Δυστυχώς τον ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, είχα ακούσει κομμάτια του αλλά ποτέ δεν τον έψαξα. Ο λόγος που ασχολήθηκα μαζί του ήταν, όταν άκουσα για πρώτη φορά το τελευταίο του album – I ‘m New Here - . Κάπως έτσι άρχισα να ανακαλύπτω το μεγαλείο του.
Γεννημένος στο Chicago, εκεί έγραψε και τις πρώτες του νουβέλες (Small Talk at 125th and Lenox και The Nigger Factory, 1967 & 1968 αντίστοιχα), τις οποίες επεξεργάστηκε μουσικά με τον Brian Jackson. Αυτή ήταν η απαρχή για το Hip-Hop και τη Rap…ροή λόγου με “ρυθμική” μουσική στο background και ταυτόχρονα το σήμα κατατεθέν του Gil Scott- Heron.
Αποτέλεσε μια τεράστια προσωπικότητα για την Αφρό-αμερικάνικη κοινότητα, αφού ήταν ίσως, ο κυριότερος εκφραστής των πολιτικών και κοινωνικών της διεκδικήσεων. Στην πορεία, τα ναρκωτικά έπαιξαν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο. “Μούδιασαν” τη σκέψη και τη λειτουργικότητα του, έτσι κάποια χρόνια έμεινε στο παρασκήνιο, ζώντας περιθωριακά. Χαρακτηριστικό τα 16 χρόνια που χρειάστηκαν για να κυκλοφορήσει νέο δίσκο, προτελευταία δισκογραφική δουλειά ήταν το – Spirits (1994) -. Σύνολο 15 studio albums, 9 live albums, 3 films (Black Wax, Word Up, The Paris Concert). Προσωπικά έχω σε περίοπτη θέση και τη remix έκδοση του – I ‘m New Here – από τον Jamie XX.
Αν κάποιος από σας αμφιβάλλει για κάποιον ανεξήγητο λόγο για το μεγαλείο του αρκεί να ακούσει μερικά κομμάτια όπως The Revolution Will Not Be Televised, New York Is Killing Me, I ‘ll Take Care Of You, No Knock, Me and The Devil…
Ελπίζω να τα πούμε σύντομα ξανά και όχι με αφορμή κάτι τέτοιο, σίγουρα θα έχουμε να πούμε πολλά για το Exit…

# 1 These New Puritans - Hidden

Κορυφαίο album για φέτος...το Hidden των These New Puritans. Προσωπικά τους θεωρώ πολυ καλό συγκρότημα, είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον μου και στη συνέχεια,πολύ γρήγορα,την εμπιστοσύνη μου απο τον πρώτο τους κιόλας δίσκο. Θυμάμαι τότε τυχαία τους ανακάλυψα και πραγματικά μου είχε κάνει εντύπωση το dance-punk ύφος τους. Στο δεύτερο τους album,πάνε δημιουργικά ένα τεράστιο βήμα παραπέρα.Πλέον οι συνθέσεις τους είναι ώριμες,με βάθος.Δεν μπορώ να προσδιορίσω σε είδος τη μουσική τους.Ίσως είναι Art Rock, λόγω δεξιοτεχνίας και επιπέδου.Γενικά άψογη δουλειά και ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και ακόμα καλύτερα. Ήμασταν τυχεροί που είχαμε τη δυνατότητα να τους δούμε στην Ελλάδα,στο φετινό PlissKen Festival.Βέβαια η προσέλευση ήταν αποκαρδιωτική...Εννοείτε οτι προτείνω προς ακρόαση όλο τον δίσκο. Καλή μουσική χρονιά να έχουμε!!!

Πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα για τη τρίτη δισκογραφική δουλειά των Arcade Fire,όχι τόο για την ποιότητα του δίσκου,όσο για το αν είναι πλέον το αγαπημένο μυστικό των μουσικάντηδων...Δεν έχει νόημα αυτή η κουβέντα για μένα,προσωπικά θεωρώ το The Suburbs ένα πάρα πολύ καλό δίσκο,αλλά όχι τόσο καλό,όσο τα προηγούμενα δύο και ειδικά το debut album "Funeral".Παρ' όλα αυτά,χαίρομαι πάρα πολύ όταν πλέον βάζω κάποιο τραγούδι των Arcade Fire είτε σε κάποιο μαγαζί,είτε στην εκπομπή μου και οι ακροατές το γουστάρουν.Θεωρώ οτι και το ίδιο το συγκρότημα,αν δεν έχει κάποιο ανεξήγητο κόμπλεξ,η επιθυμία του θα έιναι να συγκινεί όσο το δυνατόν περισσότερους ακροατές.Μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης,ωραίος δίσκος που σε κερδίζει απο την πρώτη κιόλας ακρόαση.Κάνουμε υπομονή μέχρι τον Ιούλιο του 2011 που θα τους δούμε ζωντανά στην Αθήνα.."The Suburbs","Ready to Start","We Used to Wait", "City with No Children","Wasted Hours","Deep Blue","Modern Man" και φυσικά το "Month of May" είναι τα κομμάτια ποθ ξεχώρισα.

# 3 Motorama - Alps

Από τη Ρωσία με αγάπη...Οι Motorama μας έρχονται απο τη Σιβηρία και τις μακρινές κρύες στέπες και μας προσφέρουν απλόχερα τον καλύτερο Post-Punk φετινό δίσκο! Είναι σαν να ακούς Joy Division, καλό ή κακό,ο καθένας το κρίνει μόνος του...Προσωπικά ανυπομονώ για την εμφανισή τους στη Θεσσαλονίκη μέσα στον Απρίλιο.Μέχρι τότε σας προτείνω να ακούτε όλο το cd τους στο repeat.

# 4 Interpol - Interpol

Δεν χρειάζονται συστάσεςι οι Interpol. Οι ουσιαστικοί εκπρόσωποι του Post-Punk Revival αποτελούν μια απο τις κορυφαίες μπάντες του χώρου. Παρά την αποχώρηση του Carlos D η ηρεμία παραμέμει στο συγκρότημα.Σίγουρα δεν είναι ο δίσκος σταθμός,το ομώνυμο φετινό τους album.Παρ' όλα αυτά,όντας καθόλου αντικειμενικός (sic), Θεωρώ οτι κυκλοφόρησαν ένα απο τα κορυφαία φετινά albums.Δεν μπέρδεψα τα λόγια μου,ανοιχτά σημειώνω την υποκειμενικότητα μου...να σημειώσω οτι κανονικά στο νο.4 είχα τους The Black Keys,αλλά λόγω λάθος υπολογισμών τους άφησα εκτός 20άδας! Ξεχωρίζω τα "Lights","Barricade", "Memory Serves","All of the Ways","Try It On" και "Safe Without". Για άλλη μια φορά καταπληκτικές "μάυρες" μελωδίες,συνδυασμένες με ανάλογο χρώμα στίχους...

# 5 Crystal Fighters – Star Of Love

Το απόλυτο πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα! Αν είχα λεφτά θα τους έφερνα για συναυλία και ας έμπαινα μέσα! Τους γνώρισα μέσα απο μια συλλογή της Kitsune και το εθιστικό κομμάτι τους "I Love London". Ένας δίσκος 11 τραγουδιών που περιέχει μέσα τα πάντα.Οι ειδικοί ονομάζουν το είδος μουσικής τους Folktronica (sic). Άψογοι και απ' όσο διαβάζω στο Internet σχετικά με ότι αφορά τα live τους, είναι ξεχωριστά,από άποψη set list,συν ότι είναι απίστευτα δυναμικοί. Αναζητείστε τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακούστε τα "Solar System", "Xtatic Truth","In The Summer","Swallow", "Follow", "With You" και φυσικά τον ύμνο "I Love London".

# 6 Broken Bells – Broken Bells

James Mercer(The Shins) και Brian Burton a.k.a. Danger Mouse(Gnarls Barkley,Sparklehorse etc.) είναι το ντουέτο που αποτελεί τους Broken Bells.Δεν υπάρχει κάποιος που να ξέρω,να έχει ακούσει Broken Bells και να μην του άρεσαν. Έτσι απλά αποδεικνύεται η καθολικότητα και η αρτιότητα του δίσκου.Για μένα ανήκει στην κατηγορία των προσωπικών δίσκων,δηλαδή οι στίχοι και η μελωδία καταφέρνουν να κάνουν τον κάθε ακροατή να νιώσει ξεχωριστός,λές και έχουν γραφτεί γι' αυτόν και μόνο. Μοναδικός,η μια λέξη που τον χαρακτηρίζω...ακούστε τα "The High Road","Vaporize","Citizen","Trap Doors" και "The Ghost Inside".

# 7 The National – High Violet

Όσοι ξέρουν καλά τις μουσικές μου προτιμήσεις ενδεχομένως να απορρήσουν για το ότι βρίσκονται τόσο ψηλά οι The National. O λόγος απλός, το 2008 τους είδα live σ' ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό και απογοητεύτηκα...Ίσως έφταιγε το οτι έπαιζαν μεσημέρι,ίσως δεν ήμουν εγώ σωστός, σημασία έχει οτι για αρκετό καιρό ήμουν κομπλεξικός και αφοριστικός,παρ' όλη την αδιαμφισβήτη αξία τους. Mea Culpa λοιπόν και νούμερο 7 δίσκος για το 2010, αυτός, των The National. Eπιβεβαιώνουν την αξία και το επιπεδό τους, με εκπληκτικές συνθέσεις και δυνατούς στίχους. Πιθανότατα αν δεν ήμουν τόσο κομπλεξικός να ήταν και νούμερο 1..."Anyone's Ghost","Bloodbuzz Ohio","England",
"Sorrow" και "Vanderlyle Crybaby Geeks".

# 8 Gil Scott-Heron – I’m New Here

Όταν είχε κυκλοφορήσει το προηγούμενο album του Gil Scott-Heron ήμουν 7 χρονών...16 χρόνια μετά κυκλοφορεί το I 'm New Here, η διάρκεια του λιγότερη απο μισή ώρα,ο χρόνος που χρειάστηκε για να ηχογραφηθεί κοντά στα 2 χρόνια. Πολλά νούμερα που ίσως δεν έχουν σημασία, πάντως ο 61χρονος κ. Scott-Heron έβγαλε ένα εκπληκτικό album,κατά τη ταπεινή μου άποψη. Υπό άλλες συνθηκές ίσως να ήταν το νούμερο 1, μάλλον δεν ωρίμασε αρκετά στο απαίδευτο κεφάλι μου,δεν είναι λίγο να συνδυάζεις έτσι μαεστρικά Trip-Hop,Soul,Electronica με λόγια βγαλμένα απο τη ψυχή.Δίσκος σταθμός για φέτος,έχετε υπόψη σας και τη remix εκδοχή του που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2011 απο τον Jamie XX (The XX).Αυτά. Πρόταση ακούστε όλο το δίσκο στο repeat...

# 9 The Roots – How I Got Over

Το 2008 είχαν κυκλοφορήσει οι The Roots τον τελευταίο τους δίσκο, 2 χρόνια μετά επιστρέφουν με την ένατη δισκογραφική τους δουλειά με τον καλύτερο τρόπο. Προσωπικά με ενθουσίασε το album How I Got Over και πυκνά συχνά ακούω,ή επιλέγω στα μαγαζιά που εργάζομαι τργούδια απ' αυτόν το δίσκο. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καθαρό Hip-Hop με έντονα Soul στοιχεία. Ένα απίθανο κράμα, μια συνένωση που αρέσει στους περισσότερους.
Φυσικά δεν λειπούν και τα guests,όπως αυτό του John Legend. Ξεχωρίζω τα "Dear God 2.0", "How I Got Over","Now or Never","Doin' It Again","The Fire" και "Radio Daze".