Ίσως ο χειρότερος τρόπος ή λόγος για να επιστρέψει αυτή η στήλη...Σίγουρα δεν είμαι ο καταλληλότερος για να αποτίσει φόρο τιμής στον τεράστιο Gil Scott – Heron, αλλά πραγματικά θέλω να γράψω μερικά πράγματα.
Μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη, βουτηγμένη στις καταχρήσεις…και παράλληλα ταλαντούχος ποιητής, μουσικός, πρωτοπόρος, ο οποίος θεωρείται από όλους πατέρας της Hip-Hop & Rap μουσικής. Δυστυχώς τον ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, είχα ακούσει κομμάτια του αλλά ποτέ δεν τον έψαξα. Ο λόγος που ασχολήθηκα μαζί του ήταν, όταν άκουσα για πρώτη φορά το τελευταίο του album – I ‘m New Here - . Κάπως έτσι άρχισα να ανακαλύπτω το μεγαλείο του.
Γεννημένος στο Chicago, εκεί έγραψε και τις πρώτες του νουβέλες (Small Talk at 125th and Lenox και The Nigger Factory, 1967 & 1968 αντίστοιχα), τις οποίες επεξεργάστηκε μουσικά με τον Brian Jackson. Αυτή ήταν η απαρχή για το Hip-Hop και τη Rap…ροή λόγου με “ρυθμική” μουσική στο background και ταυτόχρονα το σήμα κατατεθέν του Gil Scott- Heron.
Αποτέλεσε μια τεράστια προσωπικότητα για την Αφρό-αμερικάνικη κοινότητα, αφού ήταν ίσως, ο κυριότερος εκφραστής των πολιτικών και κοινωνικών της διεκδικήσεων. Στην πορεία, τα ναρκωτικά έπαιξαν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο. “Μούδιασαν” τη σκέψη και τη λειτουργικότητα του, έτσι κάποια χρόνια έμεινε στο παρασκήνιο, ζώντας περιθωριακά. Χαρακτηριστικό τα 16 χρόνια που χρειάστηκαν για να κυκλοφορήσει νέο δίσκο, προτελευταία δισκογραφική δουλειά ήταν το – Spirits (1994) -. Σύνολο 15 studio albums, 9 live albums, 3 films (Black Wax, Word Up, The Paris Concert). Προσωπικά έχω σε περίοπτη θέση και τη remix έκδοση του – I ‘m New Here – από τον Jamie XX.
Αν κάποιος από σας αμφιβάλλει για κάποιον ανεξήγητο λόγο για το μεγαλείο του αρκεί να ακούσει μερικά κομμάτια όπως The Revolution Will Not Be Televised, New York Is Killing Me, I ‘ll Take Care Of You, No Knock, Me and The Devil…
Ελπίζω να τα πούμε σύντομα ξανά και όχι με αφορμή κάτι τέτοιο, σίγουρα θα έχουμε να πούμε πολλά για το Exit…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου