To Muse Or Not To Muse?

Φέτος πολύ καλά έληξε το καλοκαίρι, δεν νομίζετε?2 στα 2, πρώτοι οι Arctic Monkeys και στη συνέχεια οι Muse.
Να πω την αλήθεια το νέο album των Muse, The Resistance, το απολαμβάνω τις τελευταίες 2 εβδομάδες στην ηρεμία του δωματίου μου, δυστυχώς όμως αυτή η ηρεμία ταράχτηκε, όχι από τις επικές μελωδίες του, αλλά από τις χαζοκριτικές που διαβάζω. Γαμώτο! Γιατί να γράψεις για κάτι που δεν σου αρέσει και να ταράξεις τα νευράκια μου??? Μείνε στους trendy ήχους σου που συνδυάζονται υπέροχα με τα νέα σου παπούτσια και σε κάνουν να ταξιδεύεις…(μόλις ανατρίχιασα..)
Ας σοβαρευτούμε όμως και ας μιλήσουμε για το νέο διαμάντι των Muse. Κατά τη ταπεινή μου πάντα γνώμη, ένα υπέροχο concept album σε μορφή rock όπερας αλά Queens, προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια. Οι μουσικάντηδες ανά τον κόσμο έχουν ενθουσιαστεί, λογικό, γιατί όπως προανέφερα θυμίζει Queens στα καλύτερά τους και αυτό είναι καλό πράγμα.
Πολύς λόγος είχε γίνει γι’ αυτό τον δίσκο, ο Matt Bellamy είχε προϊδεάσει τους πάντες για έναν νέο δίσκο, εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι είχαν κάνει οι Muse στο παρελθόν. Όπερ και εγένετο. Σε πληροφορίες για 15’ τραγούδι με τεράστιο κιθαριστικό solo, ο Bellamy απάντησε ότι: ‘Υπάρχει ένα νέο τραγούδι σε 3 μέρη, το οποίο είναι περισσότερο μια Συμφωνία πάρα τραγούδι, και ασχολούμαι μ’ αυτό σποραδικά αρκετά χρόνια.’ Λόγια που μας κάνουν να συμπεράνουμε ότι το The Resistance δεν είναι απλά ένας δίσκος, αλλά ένα απωθημένο, ένα προσωπικό στοίχημα των Muse.
Αυτή η νέα προσπάθεια του Muse περιλαμβάνει πειραματισμούς στον ήχο τους. Ακούμε και μας συνεπαίρνει το Εκκλησιαστικό Όργανο και τα βιολιά, εκτός από τα παραδοσιακά synths και τα δυναμικά κιθαριστικά riffs των Muse. Η παραγωγή έχει γίνει από το ίδιο το συγκρότημα, πράγμα που φανερώνει το πάθος γι’ αυτόν τον δίσκο και την επιθυμία τους να βγάλουν ένα αποτέλεσμα όσο πιο «δικό τους» γίνεται, ενώ το mixing έχει την υπογραφή του Mark Stent, ο οποίος έχει συνεργαστεί με Massive Attack και Depeche Mode μέχρι Madonna, Mairilyn Manson, Bjork και Oasis.
Ουσιαστικά το The Resistance επιδιώκει μια εμπειρία επική όπως και το ύφος του, οι στίχοι του είναι απίστευτοι, σε όλα τα επίπεδα, αυτός ο λυρισμός είναι ένας συνδυασμός Progressive και Symphonic Rock που ενώνονται τέλεια και δεν συγκρούονται σε καμιά στιγμή με αποτέλεσμα αυτήν την πανέμορφη και μοντέρνα Rock όπερα.
Αγαπημένα μου, το ξεσηκωτικό και ταυτόχρονα επαναστατικό ‘Uprising’, το παιχνιδιάρικο ‘I Belong to You’, το αριστούργημα ‘Resistance’, το ερωτικό ‘Undisclosed Desires’ που μας θυμίζει παλιούς Muse, νοσταλγώ τους αγαπημένους Queens με το ‘United States Of Eurasia’ και η κορύφωση έρχεται με την επική τριλογία ‘Exogenesis Symphony’.
Μάλλον έχω βρει ήδη τα 2 καλύτερα albums για το 2009…