Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το δεύτερο ομώνυμο EP του συγκροτήματος. Λογικά θα αναρωτηθείτε για ποιόν λόγο ξεκινάω έτσι?? Η απάντηση καθόλου ευφάνταστη…αυτό το άρθρο ετοιμάζεται κοντά στις 2 εβδομάδες…και όχι δεν είναι τέλειο, απλά ελέω Φεστιβάλ Κινηματογράφου, τεμπελιάς και διάλυση δεύτερου ηλεκτρονικού υπολογιστή σε λιγότερο από 2 μήνες το κατέστησαν σε σύγχρονο Γιοφύρι Της Άρτας (sic).
Λοιπόν για να σοβαρευτούμε…Πρόσφατα βρέθηκα στο Βερολίνο όπου είδα ζωντανά το καλύτερο συγκρότημα αυτή τη στιγμή (είπε τίποτα κανείς???), ναι ναι καλά καταλάβατε, για τους Arctic Monkeys μιλάω.
Είχα διαβάσει, είχα ακούσει, είχα δει το DVD από το Apollo, γενικότερα είχα προετοιμαστεί γι’ αυτήν την εμπειρία. Σε πρόσφατα reviews πολλοί ανέφεραν για ένα άνευρο live, από πιτσιρικάδες που την έχουν δει κάπως. Bollocks…όπως λένε και στο Sheffield. Οι Arctic Monkeys ήταν καταιγιστικοί, με πάθος και στήσιμο που θα ζήλευαν πολλά ‘φτασμένα’ συγκροτήματα. Το set list δομημένο τέλεια, συνδύασαν τις επιτυχίες των προηγούμενων albums με τα νέα διαμάντια. Μας καλωσόρισαν με το Dance Little Liar και συνέχισαν να μας ταρακουνούν με τα Brianstorm, This House Is A Circus, Still Take You Home, I Bet You Look Good On The Dancefloor. Σαν κάλοι οικοδεσπότες μας έκανα και ένα δωράκι…έπαιξαν το Sketchead, απίστευτο κομμάτι, καινούργιο b-side. Μ’ αυτόν τον τρόπο περάσαμε και στο νέο album, My Propeller, Crying Lightning, Dangerous Animals. Διάλειμμα με το The View From The Afternoon και επιστροφή στο ‘Humbug’ με τον Alex Turner να αποδεικνύει ότι αξίζει τον τίτλο του σύγχρονου Dandy ερμηνεύοντας εκπληκτικά το Cornerstone. If You Were There, Beware για να συνεχιστεί η απολαυστική νύχτα με το απίστευτο Pretty Visitors, The Jeweller's Hands , Do Me A Favour. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε η ώρα να ακούσει το αγαπημένο του κομμάτι ο ‘Ιάπωνας φωτογράφος’ της παρέας μας Λο-ρέ-ντσο Νε-ρά-ντζης, ο οποίος έκανε κάτι το φοβερό. Όλη την ώρα από την πρώτη στιγμή που αναχωρήσαμε για Βερολίνο έβγαζε φωτογραφίες με την μισοπεθαμένη του φωτογραφική μηχανή, παρ’ όλα αυτά κατάφερε να μην έχουμε καμιά φωτογραφία στα χέρια μας…Μην ψάχνετε για εξήγηση, και για να επανέλθουμε το αγαπημένο του κομμάτι είναι το When The Sun Goes Down, το οποίο ήταν το προτελευταίο. Ακούσαμε το Secret Door στη συνέχεια, για να επιστρέψουν μετά από λίγα λεπτά στη σκηνή οι Arctic για ένα encore απολαυστικότατο…Fluorescent Adolescent για να χοροπηδάμε σαν τρελοί καθώς κομφετί από το πουθενά λούζουν τα κεφάλια μας. Ο επίλογος, ο καλύτερος δυνατός… 505 και τα λόγια είναι περιττά. Από αυτή τη συναυλία κατάλαβα ότι οι Arctic Monkeys δεν είναι απλοί πιτσιρικάδες που ροκάρουν, είναι απλοί πιτσιρικάδες που δουλεύουν το τεράστιο ταλέντο τους (respect σ’ έναν από τους καλύτερους drummer, τον Matt Helders, ο άνθρωπος με περνάει ένα χρόνο άλλα είχε στυλ και αέρα βετεράνου. Απέδειξε ότι δίκαια ο Josh Homme τον συγκαταλέγει στους καλύτερους drummers), απολαμβάνουν κάθε τους στιγμή πάνω στη σκηνή και όχι άδικα, θεωρούνται από τα κορυφαία συγκροτήματα.
Αυτό ήταν το live, το οποίο όμως έχει τα παρελκόμενα του. Ως κλασσικοί Ελληνάρες καταφέραμε να χάσουμε τους Eagles Of Death Metal, οι οποίοι ήταν το Support Act. Γιατί τους χάσαμε??? Απλά, εικάζαμε ότι παρόλο που το εισιτήριο έλεγε ώρα έναρξης 20.00, η συναυλία θα ξεκινούσε στις 20.30 …Τι είναι τούτοι οι Γερμανοί…Αφήστε την άθλια οργάνωση τους, ο χώρος της συναυλίας παλιά αποθήκη με τέλειο εξαερισμό και φοβερή ακουστική. Οι αθλιότητες συνεχίζονται όμως, με τεράστια δωρεάν γκαρνταρόμπα και τα 4-5 bars στα οποία μπορούσες να παραγγείλεις άνετα φτηνή μπύρα. Απίστευτοι αυτοί οι άνθρωποι…να σου δίνουν με λίγα λόγια την εντύπωση ότι σε σέβονται ως θεατή…και όλα αυτά τα έζησα με την εξωφρενική τιμή των 27,50 ευρώ!!! Ας σοβαρευτούν μερικοί promoters στην Ελλάδα, και ας αρχίσουμε να ανταμείβουμε και να στηρίζουμε αυτούς που το αξίζουν και να ‘τιμωρούμε’ αυτούς που μας κοροϊδεύουν.
Κανονικά αυτό το άρθρο θα ήταν πλούσιο σε φωτογραφίες ( α, ρε Λο-ρέ-ντσο) και θα είχε περισσότερα σχόλια για τη βερολινέζικη εμπειρία μου, αλλά αυτά κάποια άλλη φορά.
Με λίγα λόγια ήταν μια όμορφη εμπειρία που την κρατώ στο μυαλό μου χωρίς να τη νοσταλγώ, γιατί περιμένω για την επόμενη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου