Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου του Σωτήριου έτους 2010, ήταν η νύχτα που θα απολαμβάναμε τον Ian Brown, ή όπως μας προετοίμαζε το δελτίο τύπου “να θυμίσει στους παλιότερους και να διδάξει τους νεότερους τι σημαίνει χορευτικό indie με attitude και πως είναι ένας αληθινός rock star στη σκηνή…” Η αλήθεια είναι ότι αν τον Ian Brown τον έχεις στο μυαλό σου ακουστικά μόνο από τα Cds , και τα Βινύλια οι παλιότεροι, θα συμφωνούσαν με την παραπάνω περιγραφή.
Το δικό μας line-up ισχυρότατο…Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Κωστής Καρατζιάς, special guest η ακροάτρια μας Ιφιγένεια a.k.a. Furfuka…and last but not least, o ταπεινός υπογράφων το άρθρο.
Περιττό να πω, ότι μόλις μπήκαμε στο Block ήδη είχα αρχίσει να ‘αποσυντίθεμαι’, το ίδιο θαρρώ ισχύει και για τον Κωστή. Οι λόγοι ευνόητοι…υψηλή κατανάλωση αλκοόλ και διάθεση στα ύψη.
Το Block33 ήταν γεμάτο, από 20άρηδες όπως εμείς, που γνωρίσαμε τον « King Monkey » από συμμετοχές στους UNKLE , τη solo καριέρα του και φυσικά το σπουδαίο βρετανικό μουσικό κεφάλαιο ή εν συντομία The Stone Roses, αλλά και από 30άρηδες-40άρηδες, από τους οποίους οι μεν άνδρες μπορεί να είχαν μιμηθεί στην εφηβεία τους το κούρεμα, το ντύσιμο ή τον χορό του Ian Brown, οι δε γυναίκες έκλειναν τα μάτια και ταξίδευαν με τους στίχους και τις μελωδίες των The Stone Roses….δεν αποκλείεται να υπήρχαν και πρώην –μάλλον με αρρωστημένο γούστο και πιθανότατα με εγκεφαλική βλάβη- κοριτσάκια που στα τέλη των 80’s – αρχές 90’s είχαν ερωτευτεί τη λιπόσαρκη φιγούρα του Ι. Brown.
Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν, εμείς είχαμε καταφτάσει στο Block, προμηθευτήκαμε τις μπύρες μας, βρήκαμε το τέλειο σημείο για την παρακολούθηση της συναυλίας και έτσι δώσαμε το O.K. (sic) στον Ian να βγει στη σκηνή γύρω στις 22:20
Κάπου εκεί άρχισα να χάνω την αίσθηση του χρόνου και γενικά της πραγματικότητας…Εδώ υπόκειται και η αργοπορία σύνταξης αυτού του Review, προσπάθησα να βάλω σε σειρά τα κομμάτια του puzzle που είχα μέσα στο μυαλό μου. Με το χέρι στην καρδιά θα σας αναφέρω όσα θυμάμαι…λίγα είναι, αλλά ενδιαφέροντα…Λοιπόν, κατευθείαν βεβαιώθηκαν οι Κασσάνδρες, οι οποίες ανέφεραν ότι ο Ian Brown είναι από τους πλέον άφωνους front men-performers. Είχα διαβάσει αμέτρητα reviews κατά καιρούς με αρνητικές κριτικές για τις φωνητικές επιδόσεις του «King Monkey». Ακόμα και γνωστοί μου που είχαν παρακολουθήσει τον Brown στην προηγούμενη επίσκεψη του στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε συναυλίες του στο εξωτερικό επέμεναν για την «ανύπαρκτη» φωνή του.
Μάλλον αυτό το μείον, καλύπτεται από τους 5 φοβερούς μουσικούς που τον πλαισιώνουν πάνω στη σκηνή και το αξιολογότατο set-list. Ιδιαίτερη μνεία οφείλω να αποδώσω στον Drummer και τον Ινδό – αν δεν κάνω λάθος – στα Κρουστά…απλά καταπληκτικοί!! Επίσης σημαντικά και τα samples… Παρά την κακοφωνία του Ian Brown , υπήρχε φοβερό κλίμα…ξέρετε happy φατσούλες, θετικά vibes, ένας χώρος γεμάτος super cool & wow hipsters…(εδώ τελειώνει το μανιφέστο της βλακείας, μπορείτε ελεύθερα να ξεράσετε). Πραγματικά χορευτικά tunes και ένα μάθημα καλής διάθεσης από τον Brown, εν ολίγοις μας παρέδωσε ένα σύντομο μάθημα – οδηγό How To Have A Groovy & Dancing Night και όλα αυτά επαναλαμβάνω κυρίως χάρη στους μουσικούς του.
Για να σας πείσω και να καταλάβετε όσο γίνεται , εσάς που δεν παραβρεθήκατε εκεί, να σας αναφέρω ότι ακούστηκαν τα Fool’s Gold (μετά από πολλά χρόνια άρχισε να το περιλαμβάνει στις συναυλίες του), Sister Rose, F.E.A.R., Love Like A Fountain, Golden Gaze, Time Is My Everything (όλοι κινήθηκαν στο ρυθμό του), All Ablaze, Keep What Ya Got…αυτά ήταν μόνο μερικά από τα παλιά hits που ακούσαμε. Δεν έλειψαν φυσικά και οι επιτυχίες από το τελευταίο του album ‘My Way’ …Just Like You, Marathon Man, Crowning Of The Poor, Vanity Kills, Laugh Now και φυσικά το Stellify, στο οποίο το sing along από το κοινό το μετέτρεψε σε κερασάκι στη τούρτα.
Να ζητήσω χίλια συγγνώμη από όσους είχαν την ατυχία να βρίσκονται δίπλα μας, ιδιαίτερα από τις 2 κοπελίτσες μπροστά μας οι οποίες δεινοπάθησαν από μένα και τον Κωστή, συνεχώς κραυγάζαμε In The Year 2525 και γενικότερα οι χορευτικές μας κινήσεις θύμιζαν περισσότερο χορό του πολέμου από αρχαίες αφρικάνικες φυλές παρά normal κίνηση στο ρυθμό του εκάστοτε τραγουδιού.
Στα συν, ο πολύ καλός ήχος και ο εξαερισμός του Block33 που έκαναν την παρακολούθηση του gig ανθρώπινη. Στα πλην, η φωνητική απουσία του Ian Brown και ότι δεν ακούσαμε το In The Year 2525…προσωπικό απωθημένο το τελευταίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου